SUBHANALLAH ♡

Namaz sonrası tesbihatı çekerken Subhanallah'ta hep bir dalıp gidiyorum; her defasinda onu mutlaka diğer zikirlerden fazla çekiyorum.

-

Bu sefer şaşmayacağım, dalmayacağım! diye zihnimi zapt eylersem, şart koşarsam kendime ne âlâ!

Peki dalıp gidemeyeceksem mânâ alemlerine, kaptiramayacaksam kendimi, o hâlde zikretmek ne mânâ? :)

~

Neyse ki kıvrak zekâmla hallediyorum yine bunu da; zaten her 33'te var olan o sınırı belirginleştiriyorum tesbihte iyice, hoop ayılıp toparlıyorum kendimi zikrin hemen bitişinde... :)

~

Baktım sonra, durdum düşündüm bunu, sordum kendime:

-Peki bu gidiş nereye? 

😅

Çocuk gibi bu yaşimda (33) hâlâ hayret makaminda olduğumdan mi daha fazla SUBHANALLAH! çekiyorum aşk ile?

Başladim tefekküre;

içimdeki o muzip meraklı kiz çocuğunun sesiyle

~

Ağacın yeşiline, koyun karnı bulutların güzelliğine, gökyüzünün maviliğine, kalp uçuran o eşsiz tüm nağmelere, müziğe, melodilere...

İzlediğim filmdeki bir repliğe, romandaki  karakterin cazibesine, bir dervişin ilhâm verici sözüne...

Varoluşun, yaradılışın tüm hikmetlerine, canlılardaki bilinçdışına ve bilince...

•

Hayretlerden hayret beğenmelerime...

~

Dünya hayatının tüm karambolleriyle dağılıp duran kendi bilincimi bile,

yine kendisine hayran bırakan,

kalbimde pirpir edip duran çocuksu coşkunun o büyüsünün peşine, takılıp gidiyorum işte ahh binbir hevesle!

~

Öğrendiği her bilgiyi artık sadece hatırladığını bilerek, her birini ervah-i ezelden belleyip de geldiğine emin, teslim, mutmain bir kalple şükür de güzel ve elbette tüm diğer zikirler de...

~

Lâkin akıl ve bedenin birçok imkâna kolaylıkla ulaştığı bu devirde,

ısrarla uzun uzun SUBHANALLAH! çekmek, hayretimin şükrünü edâ etmenin bir çeşididir belki küçücük bir seccade üzerinde...

~

Şükret...

Sonra şükrettiğin için yine ŞÜKRET 

🤲🏻

☆